De wetenschappelijke uitleg van een verslaving

Duur/Durée ± 3 min.

Een verslaving wordt gedefinieerd als: een continue drang naar iets ervaren. Een ziekte die zonder twijfel professionele hulp vereist. Maar hoe kom je nu aan een verslaving en waarom kost het zoveel moeite om er vanaf te komen?

Ziekte van de hersenen

Volgens wetenschappelijk onderzoek gaat het om een chronische hersenziekte die bij iedereen kan voorkomen. Het kan jammer genoeg niet enkel genezen worden door wilskracht.

Er zijn drie delen van de hersenen betrokken bij het ontstaan en het verloop van een verslaving. Allereerst het beloningscentrum dat ons een prettig gevoel kan geven. Dit kan gestimuleerd worden door drugs, alcohol, cocaïne en gokken, maar ook door eten. De stof die vrij komt is dopamine en wordt ontvangen door de dopaminereceptoren. Dit kan direct of indirect naar onze hersenen worden gestuurd.

Er bestaat een genetische structuur die erfelijk is waarbij een bepaald gen ervoor zorgt dat je minder dopaminereceptoren bezit. Deze mensen zullen bij het gebruik van verslavende middelen een krachtigere ervaring ondervinden en zullen dus vatbaarder zijn voor verslaving. Na frequent gebruik van deze middelen sterven er dopaminereceptoren af waardoor men meer van het middel moet gebruiken om het oorspronkelijke effect opnieuw te kunnen voelen. Deze gewenning zorgt dus voor blijvende verandering in het brein.

Verlangen naar

Naast het beloningscentrum is ook het geheugen en onze neocortex betrokken bij een verslaving. Ons geheugen legt positieve ervaringen vast. Het positieve gevoel na gebruik wordt dus in ons geheugen opgeslagen. Dit kan later een sterk verlangen oproepen. Uit onderzoek is ook gebleken dat de neocortex minder goed functioneert bij verslaafden. Dit is het rationele deel van de hersenen die tot taak hebben om te beslissen over een compromis.

Een verslaving kan bij iedereen voorkomen. Stress, werkdruk, onzekerheid en het gevoel van onbehagen zijn vaak aanleiding tot het begin van middelengebruik. Stoppen is niet simpel want je hersencellen gaan je dwarszitten. Je neocortex werkt minder goed en ook omdat je een minder goed functionerend beloningssysteem hebt ontwikkeld. Langdurig gebruik kan zorgen voor een definitieve verandering namelijk minder dopaminereceptoren en sterkere positieve herinneringen.

Als je lijdt aan pathologisch gokken, kan je geen weerstand meer bieden aan het gokken en probeer je dit te verbergen voor de omgeving om problemen te voorkomen. Vaak zijn er drie fasen beginnend met:

• de winnende fase waarin gokken gebeurt met plezier en winst wordt aanzien als een prestatie niet als toeval.
• Vervolgens heb je de verliezende fase waarin men het verlies wil terugwinnen. Gezin en werk worden steeds meer verwaarloosd en vaak ontstaan er ook schulden, het draait bij deze fase niet langer rond vermaak.
• Tot slot is er de wanhoopsfase waarin de gokker sociaal geïsoleerd geraakt en zelfs crimineel gedrag kan vertonen.

Ondervind je tekenen van verslaving contacteer je huisarts en hij/ zij kan je doorverwijzen naar verdere professionele hulp.

Lees ook:

---